Hoe ik het me herinner?
Dat we slecht waren. En altijd verloren, met korfballen.
Nee, ná de wedstrijd werd het pas leuk.
Thuis in het land spelen, vlakbij het bos, met de wedstrijdkleren nog aan.

We gooiden handenvol gras op het hoofd, staken zuring in de mondhoek, stopten overal takken, bloemen, grassen.

“En dan deden we dat we helemaal alleen in het bos woonden.”

EEN SCHILDERIJ A LA CARSON ELLIS
Dit schilderij maak ik in de stijl van Carson Ellis.
Ik schreef eerder een stuk over haar (klik hier): Wat ik leer van dit prentenboek.
Zij beperkt zich altijd tot deze kleuren plakkaatverf.

Carson Ellis gebruikt geen lijnen om de personages, zoals ikzelf wel altijd doe. Dat is wennen zeg.

Jakkes, wat lastig!
Omdat ik de verf dik gebruik, mengt de bovenste laag plakkaatverf zich met de onderste laag.
Een fout kan ik daardoor niet goed corrigeren.

Zo, de basis is er.
Die rode neuzen zou ikzelf niet gauw zo schilderen. Maar wel leuk!

De achtergrond erbij, zoals Fiep Westendorp het ook deed: als het ware gestapeld.

Ik weet nog dat Karin (rechts) dit soort dingen niet gewend was.
Ze was heel keurig maar hield zich dapper staande.

Ook het schilderij wordt wat te keurig, ik doe nog een boompje in de achtergrond.

En dan de tekst, passend in de wimpel en zonder inktvlekken. Zenuwwerkje.

Gelukt!
Daar is ‘ie, helemaal af.

Lastig dit, ik deed er véél langer over dan gedacht, maar ook superleuk om te doen.

Omdat ik denk dat het gevoel van vrijheid tijdens het spelen universeel is, heb ik hier een kunstdruk van laten maken
Mooie kwaliteitsposters op A4 formaat en A3, kijk hier!

As je deze blog wilt delen, graag.