De kip had een goed leven gehad, dat wisten we.
Nu gingen we mee om te zien hoe mijn vader de kop eraf hakte.

Niet omdat we dat nou zo leuk vonden, maar vanwege het wonderbaarlijke.
Hoe dat lijf na de messcherpe KLAP van de bijl -als een kip zonder kop, inderdaad- ervandoor racete, alsof er nog wat te redden viel.

Maar nee.

Erna het snelle plukken van de veren, dan de geur van het afschroeien van de restjes.
De krop, opengesneden om ons het onverteerde graan en kiezeltjes te laten zien.
Glibberige darmen.
Mijn vader onverstoorbaar doorwerkend.

Later het vlees bij het eten, wij ons ergerend aan het gesmak van mijn vader, de handen druipend van het vet.
Een portret van mijn vader in zijn Natuurlijke Habitat, het land, de bijen, de dieren.

En ja, ongemerkt is dit een serie te noemen, ‘Herinneringen’: 4 meisjes hélemaal alleen, en De vermissing van mijn zusje.

Ik neem even blogvakantie, tot later.
En als je dit bloederige bericht wilt delen, fijn, dank je!