Ik had veel zin om een schilderij van een een puber te maken.
De puberteit!
Een periode waarin je nog zo slecht uit de verf komt, zelf wist ik totaal niet ‘wie ik was’ en wat ik wilde.

Daar past een schilderij in grijs bij.
En het kan zo mooi subtiel zijn: allemaal grijstinten, met een paar ‘echte’ kleuren.

Maar hou ik het vol, zo weinig ‘echte’ kleur?

Eerst maar eens schetsen.

Ik schilder tegenwoordig best klein, puur omdat mijn scanner tot A3 scant.
Een idiote reden, dus deze is groter: 63 bij 45 centimeter.
Jaja, ik ga helemaal los mensen.

EEN MEISJE IN GOUACHE
Eindeloos spelen, zoals ik verbeeldde in Vier meisjes helemaal alleen, dat kon natuurlijk niet meer. Als puber.
Er moest iets voor in de plaats komen, maar wat, en hoe?

Ik was verlegen en introvert, en hoopte dat dat *poef* zomaar op een dag anders zou zijn.
Maar nee.
Stug doorgaan, braaf naar school, met een borrelende binnenwereld waar je natuurlijk aan de buitenkant niks van zag.

Het gezicht van het meisje maak ik wel beige, al zou het interessant zijn om die een volgende keer ook grijs te maken.
En ja, ik ben het stiekem zelf, al lijk ik er helemaal niet op.
Maar de kamer ziet er zo uit als de mijne vroeger.

Het schilderen is wikken en wegen, steeds achteruit stappen, kijken: veel grijs, maar waar moet toch dan toch die kleur?
Het tafeltje?

Ik wil dat het meisje contrasteert met de achtergrond, de aandacht naar zich toe trekt.
Dus er zijn toch wat stevige kleuren nodig.

Oké, eerst maar eens de trui deels donker maken.
Plus een paar sterke niet-grijzen gebruiken, zoals het blauwe schrift.

Het wordt echt al wat. Met toch best nog veel kleur eigenlijk.
Het schilderij is nog niet af, dus volgende week: méér tinten grijs!

Reageren? Leuk!
En delen ook, dank je.