Het was tijdens één van die enorme hoosbuien, afgelopen week.
Ondanks mijn paraplu werd ik kleddernat.

Ik herinnerde me dat ik -jaren geleden- in het ziekenhuis lag, uitgewrongen en krachteloos.
Naar mensen keek die tegen de wind in door de striemende regen fietsten.

Dat ik dacht: fietste ik daar maar.
Het zou me níks kunnen schelen, die regen en wind.

Later vergeet je dit soort relativerende gedachten natuurlijk meestal weer.

Tot tijden als deze, waarin ik ineens over verschillende mensen hoor dat ze ziek zijn, en er dood aan gaan.
Jong en oud, geen onderscheid.

En ja, ik bén er, gezond en wel.
Mijn dierbaren ook.

Ik heb geprobeerd voor dit schilderij Monika Forsberg’s kleuren te gebruiken, zoals ik in een eerder blog liet zien.
Het was een hele klus om het enigszins goed te krijgen.
Maar

zoals Marcus Aurelius zei: “De kunst van het leven is meer worstelen dan dansen.

Yep, worstelen en dansen, dus. Leven.

Als je deze blog wilt delen, heel graag. Dank je!