Het ging zo.
Ik kreeg een leuke opdracht voor een serie boekjes. Bedoeld voor kinderen die zich op het glibberige pad van ‘leren lezen’ bevinden. Eerst maar eens geschetst: Sem en Mees, de hoofdpersonen van de boekjes.
In opdracht van de universiteit van Groningen, die samenleesboekjes maakt: eerst leest de leerkracht een stuk, dan leest het kind leest een paar woorden. En zo verder, om en om.
Nog een schets in kleur:
Best tevreden was ik, en ik liet ze aan iemand zien. Cee, noem ik hem maar. Je voelt ‘m al: ik zag meteen dat zijn oordeel niet positief uitviel.
‘Luister’, zei Cee streng, ‘nu ben je bijna 50 jaar. Waarom kies je niet eens voor iets dat je zelf écht mooi vindt? Dit is braaf. Trek het naar je toe!’
Bijna 50 jaar, au.
Iets dat je zelf mooi vindt, au.
BRAAF! AU.
Cee wist dat ik personages in de kast had liggen die véél leuker waren. En die mochten er wel eens uit.
Bedacht voor een project dat niet doorging, dus dat gaf geen problemen.
Hmm. Bovenstaande kinderen werden omgetoverd tot twee jongens en voilá. Een eerste probeersel.
Aan de opdrachtgever voorgesteld en die was er blij mee, ik kon met deze zeerovertypes aan de slag. Ach, véél leuker om te tekenen ook!
Cee had volkomen gelijk.
Waarom dat dan niet meteen gedaan?! Het zo belangrijk is om je eigen weg te gaan en ervoor te gaan staan. Alleen dan krijg je goed werk.
En het is juist hartstikke leuk is dat het zeerovertjes zijn, terwijl dat nergens wordt benoemd. Als tekst en personages straks samen in een boek staan, lijkt het alleen maar heel vanzelfsprekend.
Ik benieuwd wat jíj ervan vindt! Kritisch zijn mag uiteraard, maar in omfloerste bewoordingen graag. Op de kop krijgen = goed, maar één keer in de maand vind ik wel genoeg ;).
11 reacties. Reactie plaatsen
Ik vind ze prachtig! Heel eigen, met zulke leuke details.
Wat een mooie kleuren ook zeg.
Ze boffen maar. Voor wie is dit gemaakt?
Bedankt. Nog leuker natuurlijk, zo’n positieve reactie! Het is voor de universiteit van Groningen.
Cee heeft helemaal gelijk Marijke. Veel ‘speelser’ en aantrekkelijker voor kinderen.
Neemt kinderen sneller mee in het verhaal denk ik.
Wat is dat leuk geworden Marijke en wat leuk nu eens te horen en zien hoe iets tot iets wordt.De laatste iets het blijvertje. Wat nu? maakt iemand anders hier tekst bij of wordt het ook jouw tekst of had je al tekst?
Iemand van de universiteit schrijft steeds een verhaaltje, Ageeth. Vervolgens ga ik aan de slag.
Goed dat je op je kop kreeg, alhoewel de ‘eerste ventjes’ ook heel leuk zijn!
Heel erg mooi en speels geworden.
En interessant om te lezen hoe het proces van karakterontwikkeling bij jou verloopt.
Op deze manier hebben illustraties absoluut een méérwaarde. Géén ‘plaatjes bij ’t praatje’. Maar je zit al zó lang in ’n stramien van denken à la de opdrachtgever dat je vergeet dicht bij jezelf te blijven (dit bedoel ik algemeen) – tenminste, dat is mij ook decennialang overkomen. Goed dat zo’n dierbaar iemand je wakker schudde. We want more!!
Ja je hebt helemaal gelijk, ik ga soms teveel in de schoenen van de opdrachtgever staan. Maar dienend bezig zijn kan een valkuil zijn.
Heel mooi, de rood tinten spreken m.i. kinderen, maar ook mij zeer aan, heerlijk fantasievol en in beweging. Je tekeningen maken mij in elk geval vrolijk.
Wat mij verbaast is dat je enerzijds feedback vraagt, en anderzijds vraagt om het zachtjes aan te doen in de vorm van feedback, of vergis ik me? Wat maakt dat je dit doet?
Bijna vijftig en dan zulke mooie dingen doen, je creativiteit komt van binnenuit, let it out baby!
Omdat het altijd kwetsbaar blijft Anke, hoe lang je ook illustreert. Het is iets wat heel erg uit mij komt, dat weet je waarschijnlijk zelf ook als je tekent. Of schrijft. Of …..