Precies in het jaar dat ik 6 ben, krijgt onze hond Wobbel 6 jonkies.
Wij, mijn tweelingzus, broertje en kleine zusje kunnen er geen genoeg van krijgen.
We zijn dol op ze allemaal.
Maar we kunnen de hondjes niet houden, natuurlijk niet, zeggen mijn vader en moeder.
“Ah toeoe, ze zijn zo schattig, het huis is hartstikke groot, stofzuigen doen wij wel hoor.
En uitlaten hoeft toch ook al niet.”
Ha, daar hebben we mijn moeder tuk.
We wonen op het platteland, de honden zwerven vaak buiten rond en poepen en plassen waar ze willen.
Nou vooruit zegt mijn moeder, eentje dan, het is ook zielig voor Wobbel, als haar jongen straks zomaar weg zijn .
We juichen, en moeten dus kiezen, maar wélke….?
We zijn eruit, de keus is gevallen, we noemen haar Lutske.
Mijn vader doet de opvoeding maar ach, zegt hij altijd, dat gaat vanzelf, met Wobbel erbij.
DAN
op een dag -jaren later- gedraagt Lutske zich anders dan anders.
Er zit haar iets dwars, maar wát?
En waar is Wobbel eigenlijk? De honden zijn altijd bij elkaar in de buurt.
We zoeken ons rot, roepen onze kelen schor tot het pikkedonker.
We vertrouwen het niks.
Stuk voor stuk slapen we onrustig die nacht.
De volgende dag vindt mijn vader Wobbel.
Overreden door de trein, 150 meter verderop.
We kunnen het niet geloven, maar het is waar.
Degene die het stilste rouwt is Lutske.
Een paar weken later is ook zij zoek:
Het is de eerste keer dat ik mijn vader zie huilen.
Wil je dit verhaal delen?
Bedankt.
En reageren kan hieronder.
16 reacties. Reactie plaatsen
Wat verschrikkelijk en wonderlijk tegelijk! De tranen stromen over mijn wangen!
En wat een prachtige illustratie van de twee honden.
Bijzonder he. Het was echt een drama. Mijn vader was hoofdonderwijzer, en ik weet nog dat ook de kinderen in de klas -die wel bij ons thuis kwamen- helemaal van slag waren.
Och Marijke… die knalt keihard binnen…
Inderdaad ook een prachtig beeld erbij.
?
Is Lutske nog gevonden? ?
Ja, kijk maar naar het 2e plattegrondje.
Wat een bijzonder verhaal. Ik heb niet zoveel met honden, maar zelfs ik vond het heel ontroerend. Zo’n beeld met plattegrondje zegt dan toch meer dan het helemaal uitleggen met woorden. Bam!
Erg mooi.
Bedankt voor de complimenten!
Ik kan mij Wobbel en Lutske nog goed herinneren, maar dat ze op zo ’n verdrietige manier aan hun einde zijn gekomen, wist ik niet…..
Bijzonder dat je je de honden nog herinnert Feikje!
pleng…
Afgelopen vrijdag al gereageerd maar mijn computer thuis wilde mijn berichtje niet plaatsen.
Dat van die tranen over de wangen had ik ook, hartverscheurend. En zo mooi verbeeld.
Vaders die huilen vind ik zelf heel, heel erg, want de reden is vaak ook heel, heel erg.
Op vrijdag 8 september vlak na mijn les bij jou, hebben we 1 van onze poezenbeesten moeten laten inslapen, niet zo onbeschrijfelijk wreed en traumatisch zoals met jullie arme honden, maar toch delen we het herkenbare verdriet van het verlies van onze innig geliefde huisdieren.
En over je lessen…. ik heb er enorm van genoten en heb een rugzak vol met zelfvertrouwen mee naar huis mogen nemen. Ik kan het iedereen aanraden, ook als je zoals ik faalangst hebt en eigenlijk denkt dat je een prutser bent. Erg gezellig en leerzaam bij jou in ’t atelier. Dank je Marijke :-)!
liefs van Ilonka
Jeetje Ilonka, wat lief. En ik ben heel erg blij dat je écht wat aan de lessen hebt gehad!
Prachtig en verdrietig verhaal. De mensen boven mij hebben het al beter gezegd.
En dan twijfel je nog of je er een print van moet maken…
xxx
Melissa
Mooi Marijke. Kort en krachtig alle emoties verwoordt
Bedankt Hanny en Melissa.