Precies in het jaar dat ik 6 ben, krijgt onze hond Wobbel 6 jonkies.
Wij, mijn tweelingzus, broertje en kleine zusje kunnen er geen genoeg van krijgen.
We zijn dol op ze allemaal.
Maar we kunnen de hondjes niet houden, natuurlijk niet, zeggen mijn vader en moeder.
“Ah toeoe, ze zijn zo schattig, het huis is hartstikke groot, stofzuigen doen wij wel hoor.
En uitlaten hoeft toch ook al niet.”
Ha, daar hebben we mijn moeder tuk.
We wonen op het platteland, de honden zwerven vaak buiten rond en poepen en plassen waar ze willen.
Nou vooruit zegt mijn moeder, eentje dan, het is ook zielig voor Wobbel, als haar jongen straks zomaar weg zijn .
We juichen, en moeten dus kiezen, maar wélke….?
We zijn eruit, de keus is gevallen, we noemen haar Lutske.
Mijn vader doet de opvoeding maar ach, zegt hij altijd, dat gaat vanzelf, met Wobbel erbij.
DAN
op een dag -jaren later- gedraagt Lutske zich anders dan anders.
Er zit haar iets dwars, maar wát?
En waar is Wobbel eigenlijk? De honden zijn altijd bij elkaar in de buurt.
We zoeken ons rot, roepen onze kelen schor tot het pikkedonker.
We vertrouwen het niks.
Stuk voor stuk slapen we onrustig die nacht.
De volgende dag vindt mijn vader Wobbel.
Overreden door de trein, 150 meter verderop.
We kunnen het niet geloven, maar het is waar.
Degene die het stilste rouwt is Lutske.
Een paar weken later is ook zij zoek:
Het is de eerste keer dat ik mijn vader zie huilen.

Wil je dit verhaal delen?
Bedankt.
En reageren kan hieronder.
Frisse Blik Blog
Wil je geregeld mijn kijk op het illustratie-proces in je mail? Van schets tot kinderboek: overwegingen, mislukkingen, juichmomenten. En meer van zulks. Schrijf je nu in.

Wat zoek je?
Archief
- december 2023 (1)
- november 2023 (3)
- oktober 2023 (2)
- september 2023 (3)
- augustus 2023 (1)
- mei 2023 (2)
- april 2023 (2)
- maart 2023 (2)
- februari 2023 (2)
- januari 2023 (1)
- december 2022 (2)
- november 2022 (2)
- oktober 2022 (2)
- september 2022 (2)
- juli 2022 (1)
- juni 2022 (2)
- mei 2022 (2)
- april 2022 (2)
- maart 2022 (1)
- februari 2022 (2)
- januari 2022 (2)
- december 2021 (2)
- november 2021 (2)
- oktober 2021 (2)
- september 2021 (2)
- juli 2021 (1)
- juni 2021 (3)
- mei 2021 (2)
- april 2021 (3)
- maart 2021 (2)
- februari 2021 (1)
- januari 2021 (2)
- december 2020 (2)
- november 2020 (2)
- oktober 2020 (3)
- september 2020 (2)
- juni 2020 (2)
- mei 2020 (3)
- april 2020 (1)
- maart 2020 (2)
- februari 2020 (3)
- januari 2020 (2)
- december 2019 (2)
- november 2019 (3)
- oktober 2019 (2)
- september 2019 (2)
- juli 2019 (2)
- juni 2019 (2)
- mei 2019 (2)
- april 2019 (1)
- maart 2019 (3)
- februari 2019 (2)
- januari 2019 (1)
- december 2018 (2)
- november 2018 (3)
- oktober 2018 (2)
- september 2018 (2)
- juli 2018 (8)
- april 2018 (3)
- maart 2018 (4)
- februari 2018 (4)
- januari 2018 (2)
- december 2017 (4)
- november 2017 (4)
- oktober 2017 (4)
- september 2017 (4)
- juli 2017 (2)
- juni 2017 (5)
- mei 2017 (4)
- april 2017 (4)
- maart 2017 (4)
- februari 2017 (4)
- januari 2017 (3)
- december 2016 (4)
- november 2016 (4)
- oktober 2016 (4)
- september 2016 (5)
- augustus 2016 (1)
- juli 2016 (2)
- juni 2016 (5)
- mei 2016 (3)
- april 2016 (5)
- maart 2016 (4)
- februari 2016 (4)
- januari 2016 (4)
- december 2015 (3)
- november 2015 (4)
- oktober 2015 (7)
- september 2015 (4)
- augustus 2015 (4)
- juli 2015 (2)
- juni 2015 (4)
- mei 2015 (4)
- april 2015 (4)
- maart 2015 (4)
- februari 2015 (4)
- januari 2015 (4)
- december 2014 (4)
- november 2014 (4)
- oktober 2014 (5)
- september 2014 (4)
- augustus 2014 (5)
- juli 2014 (3)
- juni 2014 (4)
- mei 2014 (5)
- april 2014 (4)
- maart 2014 (4)
- februari 2014 (4)
- januari 2014 (6)
- december 2013 (4)
- november 2013 (4)
- oktober 2013 (6)
- september 2013 (6)
- augustus 2013 (4)
16 reacties. Reactie plaatsen
Wat verschrikkelijk en wonderlijk tegelijk! De tranen stromen over mijn wangen!
En wat een prachtige illustratie van de twee honden.
Bijzonder he. Het was echt een drama. Mijn vader was hoofdonderwijzer, en ik weet nog dat ook de kinderen in de klas -die wel bij ons thuis kwamen- helemaal van slag waren.
Och Marijke… die knalt keihard binnen…
Inderdaad ook een prachtig beeld erbij.
?
Is Lutske nog gevonden? ?
Ja, kijk maar naar het 2e plattegrondje.
Wat een bijzonder verhaal. Ik heb niet zoveel met honden, maar zelfs ik vond het heel ontroerend. Zo’n beeld met plattegrondje zegt dan toch meer dan het helemaal uitleggen met woorden. Bam!
Erg mooi.
Bedankt voor de complimenten!
Ik kan mij Wobbel en Lutske nog goed herinneren, maar dat ze op zo ’n verdrietige manier aan hun einde zijn gekomen, wist ik niet…..
Bijzonder dat je je de honden nog herinnert Feikje!
pleng…
Afgelopen vrijdag al gereageerd maar mijn computer thuis wilde mijn berichtje niet plaatsen.
Dat van die tranen over de wangen had ik ook, hartverscheurend. En zo mooi verbeeld.
Vaders die huilen vind ik zelf heel, heel erg, want de reden is vaak ook heel, heel erg.
Op vrijdag 8 september vlak na mijn les bij jou, hebben we 1 van onze poezenbeesten moeten laten inslapen, niet zo onbeschrijfelijk wreed en traumatisch zoals met jullie arme honden, maar toch delen we het herkenbare verdriet van het verlies van onze innig geliefde huisdieren.
En over je lessen…. ik heb er enorm van genoten en heb een rugzak vol met zelfvertrouwen mee naar huis mogen nemen. Ik kan het iedereen aanraden, ook als je zoals ik faalangst hebt en eigenlijk denkt dat je een prutser bent. Erg gezellig en leerzaam bij jou in ’t atelier. Dank je Marijke :-)!
liefs van Ilonka
Jeetje Ilonka, wat lief. En ik ben heel erg blij dat je écht wat aan de lessen hebt gehad!
Prachtig en verdrietig verhaal. De mensen boven mij hebben het al beter gezegd.
En dan twijfel je nog of je er een print van moet maken…
xxx
Melissa
Mooi Marijke. Kort en krachtig alle emoties verwoordt
Bedankt Hanny en Melissa.