Laatst stierf ik duizend doden toen een vader van een tekencursuskind mijn schetsboek pakte en er aandachtig in bladerde. Het was alsof hij me in het kille daglicht in mijn nakie zag. Later, toen iedereen weg was, haastte ik me door het boek heen om te bekijken wat hij had gezien.

Ideëen voor een prentenboek. Schetsen voor een opdracht. Associaties voor een opdracht, droedels, zelfs een oud Sinterklaasgedicht. Niks bijzonders eigenlijk. Toch voelde het raar, zelfs als verboden gebied.

Natuurlijk had die man beter kunnen vragen of hij erin mocht kijken, het had een dagboek kunnen zijn. Maar mijn schrik of schaamte had ook te maken met datgene wat ik vorige week schreef. Ik ben zo gewend om iets te presenteren wat mooi is, af, goed getekend. En het voelt heel intiem als iemand dan wel alle probeersels en onhandigheden ziet.

Eigenlijk heeft het iets moois om deze aanzetten wél te delen. Want iedereen probeert, worstelt, mislukt hier en daar, en glorieert zo nu en dan. Het zijn doodgewone menselijke dingen.

Okidoki, hier is een pagina uit mijn schetsboek. Een klein zoektochtje met een nieuwe inktstift, zoals gezegd, niks bijzonders. En toch een beetje ongemakkelijk.

Twee weken geleden liet ik een schets zien die wél gemaakt was voor andermans ogen. Voor een advertentie van yoga-reizen.

De illustratie is af! Gemaakt met een nieuwe techniek voor mij, die ik al een tijdje aan het uitproberen ben. Namelijk een combinatie van een tekening met een foto. Ik had een paar voorbeelden gemaakt en eentje is er uitgekozen, door Eva Sacchetto van studio Souljoy.

Welke vind jij de beste? De illustratie is bedoeld voor een yoga-ladder en er komt nog tekst op, links en rechts van de vrouw. Het beeld wordt ook voor een postertje gebruikt.

Om te pesten zeg ik niet welke het geworden is. Dat kun je zien bij mijn illustraties! Gna gna.