Sorry mensen. Dit wordt een Frisse én Activistische Blik. Dit is hoe het zit. Zo’n driekwart jaar geleden begon ik met het volgen van een blog óver het schrijven van een blog. Bere-interessant en heel leerzaam.

Kitty Kilian vindt dat het geen zin heeft om een blog te schrijven als je je op de vlakte houdt. Dat doet zij zelf ook niet en daarom lees ik haar stukken zo graag. Krachtige mening, uitgesproken visie, goeie adviezen.

Afgelopen zaterdag kwam er een post van Kitty die niet over bloggen ging en me erg raakte. Dit was wel heel persoonlijk. Het ging over haar zoon Frits, die afgelopen zomer zelfmoord pleegde. Én over de veranderingen die gaan komen in de jeugdzorg. Kitty’s stuk kun je hier lezen (DOEN).

Er is regelmatig gedoe over kinderen die schijnbaar vrij makkelijk, hop, een etiket krijgen en bijbehorende medicatie.

Er zal ongetwijfeld het één en ander mis gaan. Ik weet ook wel dat de jeugdzorg bureaucratisch is en verre van perfect. En het kost een hoop geld. Veranderingen ten goede: graag.

Maar of we willen of niet, er is een aantal kinderen waar echt wat mee is. Die niet gewoon nogal druk zijn, maar bijvoorbeeld een angststoornis hebben. Zo’n kind heeft een goeie diagnose en hulp nodig.

Het is verhipte moeilijk om een psychische stoornis te herkennen. Als er eerst een buurtregisseur langskomt, zoals vanaf 2015 zal gebeuren, die denkt dat moeder misschien te beschermend is, het eens aankijkt en de omgeving inschakelt die het eigenlijk óók niet echt weet… Ik vind het een verandering-ten-slechte.

“Postcode-zorg”

De jeugdzorg-GGZ gaat uit de zorgverzekering en naar de gemeenten. De hulp die een kind straks krijgt, en jij als ouder dus ook, is afhankelijk van de plek waar je woont. Of je in een arme gemeente woont of niet, en waar jouw gemeente het geld voor over heeft. Ik zal er niet eindeloos over doorgaan, meer argumenten tegen de overheveling van de jeugdzorg vind je hier.

Zijn er nog lichtpuntjes, vraag je je af?

Ha, welzekers! Er zijn veel kinderen die wél goeie hulp krijgen. Sommige kinderen zullen blijvend hulp nodig hebben. Anderen knappen enorm op. Ik ken een agressieve en onhandelbare jongen met woede-uitbarstingen, die veranderde in een leergierig kind dat sociaal is en veel te bieden heeft. Geen sprookje, echt gebeurd!

Uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde: kinderen die goed in hun vel zitten. En áls er wat met ze is, dat zij (en hun ouders) dan gereedschap aangereikt krijgen waarmee ze met hun problemen om kunnen gaan.