Als de dag van gisteren.

Een man aan de lijn, en hij klonk als mijn vader. Oudere, vriendelijk stem, legde uitgebreid uit wat de bedoeling was. Veilig Verkeer Nederland, tekenen van verkeerssituaties, ik?

Nu, zeven jaar later heb ik honderden fietsen, auto’s, kinderen, zebrapaden en stepjes getekend en naar deze man, Jan Veenman gestuurd. Of naar: Team Jan en (eega) Willy.

Jan deed de vormgeving voor een blad van Veilig Verkeer Nederland dat kinderen helpt zich te bewegen in het verkeer. Willy plande alles en regelde de financiën.

Een tijd terug kwam de klap: Jan wilde met pensioen en Willy dacht: als Jan gaat, ga ik ook.

Jah, daar zaten Anjo, Marianne en ik, de 3 illustratoren van de 3 jeugdbladen dus mooi mee. Zomaar ermee kappen, Anjo werkte al 25 jaar met Jan samen! En, bedacht ik mokkend, het lijkt alsof de Jannen en Willy’s van deze wereld een bijna-uitgestorven-diersoort zijn.

Want bij Jan en Willy hoefde het niet gisteren af te zijn, zoals meestal wel het geval. Als de planning jou niet uitkwam werd ‘ie omgegooid. Bel op een fiets vergeten? Jan prutste ‘m er stiekem effies bij. Nota verstuurd: je kon erop rekenen dat ‘ie onmiddellijk werd betaald. Met Jan en Willy werken voelde… huiselijk.

Dát zou wel eens heel anders kunnen worden. Een hip vormgeversbureau gevuld met mannen in mooie pakken die, sodejanus, misschien wel hun eigen illustratoren in zouden brengen…

En zo niet (opluchting opluchting), dan zou zo’n Bureau vast niet áárdig en betrouwbaar zijn, niet uit evenwicht te brengen want alles al eens meegemaakt.

Dacht ik.

Volgende week hoor je de nieuwste stand van zaken.