We weten het allemaal: verandering is lastig.
Lastig? Dat is een understatement, ik bedoel: bijna niet te doen!

Neem het tekenen in perspectief.
Je weet wel, met een horizon, en…

Ooit kostte het me de grootste moeite om het goed te leren, nu is het al lang een automatisme.
Alleen… ik wil er weer vanaf!
Nou ja, ik wil er mee spelen.

VALLEN EN OPSTAAN

Soms vind ik mijn werk wat te realistisch. Of te braaf…? Ik weet niet wat het is, maar ik wil ánders.

De enige manier is: gewoon maar wat proberen.
Een richting inslaan, verbeteren, wéer verbeteren.
Ik begin dus met het perspectief.

Bij de eerste illustratie lukt het meteen best wel redelijk, eigenlijk.

De bedden zie je van boven, maar het meisje van opzij. Evenals het raam.
Ook de spijlen van de bedden kloppen van geen kant. Leuk toch?

Maar neem dan onderstaande schets, voor hetzelfde boek, over een opa en kleindochter in het ziekenhuis.
Het meisje komt in zijn chaotische werkkamer van de dokter terecht.

Het klópt veel te goed jongens!

Je overziet deze kamer alsof je er er nét ietsje boven staat.
Het tafelblad, het kleed eronder, het meisje, de rechterkast, het is alsof je het tafereel staande op een stoel aanschouwt.

Mooi hoor, maar niet heus.
Opnieuw schetsen.

Ja jeetje, hij lijkt eigenlijk best veel op de 1e schets.
Maar toch voor mij een kleine revolutie.

Als ik ‘m straks schilder kan ik het rare perspectief nog benadrukken.

Zo, de kamer weer vul ik weer met allerlei spullen zodat het een chaotisch tafereel wordt.

En het meisje erbij….

Goed, nou ja.

Ik ben nog niet waar ik wezen wil, qua stijl en perspectief, maar zoals die goeie ouwe Machiavelli zei:

De ene verandering legt altijd de grondslag voor de verandering die erop volgt.

Wie zei er dat het leven over rozen gaat?
Nou dan.