Ik beland naast een vrouw die ik vaag ken. Iemand die altijd vrij afstandelijk op mij overkomt.
Het is zo’n situatie waarin je ineens een gesprekje moet voeren.
Een aantal jaren geleden gaf ik haar dochter -toen 10 of 11 jaar- tekenles.
Het meisje, wiens naam ik prompt niet meer weet, viel nét iets buiten de groep weet ik nog.
Dat was toen, maar die dochter is een handig onderwerp, dus:
” Ach! Echt waar? Goh,” stoethaspel ik. Dit had ik nou nooit bedacht bij Alida.
“Tja…” zegt de moeder, en ik merk dat ze niet zoveel zin heeft om het er uitgebreid over te hebben.
Om er een draai aan te geven vraag ik hoe oud Allard nu is.
“Twintig”, zegt ze.
Voor het eerst kijkt ze me echt aan
Ze buigt zich naar haar buurvrouw en knoopt met haar een praatje aan.
Wát een toeval, eerder deze dag was ik nét bezig met een illustratie bij een artikel over kinderen
die al jong weten dat het lichaam waarin ze geboren zijn, niet past bij hoe ze zich voelen.
Of toch niet zó toevallig? Er is steeds meer media-aandacht voor transgenders. Eigenlijk voor alle diversiteit die onze mensensoort behelst.
Het is allemaal niet zo zwart-wit, of roze-blauw, blijkt. En dat komt nu veelvuldig voor het voetlicht.
Mooi toch?
Wil je deze blog delen?
Graag, ik ben er blij mee!
