Ze waren er altijd al en zouden er eeuwig blijven.
Onze buren, toen we klein waren.
Voor mij zijn ze altijd oud geweest.

WONEN IN EEN SCHUUR
Eerst woonden ze bij de dieren met hun zoontje, in de schuur.
Buurvrouw moest dan ook vreselijk wennen toen ze een ‘echt huis’ kregen.

Ze liet een handpomp in de keuken installeren, geen kraan.
En koken deed ze mooi niet in die keuken, maar in de kookhut buiten, net zolang tot hij tijdens een storm werd verwoest.

Buurvrouw had maar een paar tanden in haar mond.
Buurman maaide het gras met een zeis.

Op de verjaardagen van mijn ouders kwamen ze een fles gele advocaat brengen, en een plechtig uitgesproken felicitatie.
Daarna kuierden ze een rondje over ons chaotische erf.
Zo anders dan bij henzelf, waar er een paar bloemen kaarsrecht in het gelid stonden.

Eens per jaar keken ze bij ons t.v., naar de jarige koningin.
Halverwege gauw naar huis, met hoofdpijn en tureluurs van alle indrukken.

We wisten niet beter, of ze zouden er altijd zijn.

Dit schilderij hoort bij de serie over mijn familie, onder andere de vermissing van mijn zusje.
Of over 4 slechte meisjes.

Dit werk van gouache was eigenlijk af, totdat ik bedacht dat de bramenstruik te prominent was.
Ik veranderde het één en ander en vernaggelde tot mijn schrik het schilderij.

Vernaggelde, ja.

Volgende week: hoe ik probeer mijn dierbare Buurvrouw en Buurman te redden!

Wil je reageren? Ik hoor graag van je.