TATUU TATUUU.
Ja hoor, daar komen ze aangescheurd. De Tekenpolitie.
Springen zo vanuit hun lullige politie-autootje húp, op je schouder.

“Hoho mevrouwtje, natekenen doen we niet he. Dat is voor watjes. Gewoon uit je hoofd tekenen.”

“Ja maar… Weet ik veel hoe een uil er precies uitziet! Heeft ‘ie oren, hoe vallen die veren?
Weg met jullie, ga iemand anders zitten pesten.”

Met één grote zwaai veeg je de piepende agenten van je schouder.
“Het Wereld Wijde Web is voor ons uitgevonden, ja?
Fantastisch toch, al die beelden zomaar gratis en voor niks.”

Ach kijk, mopperend stappen ze in de auto, op zoek naar een ander slachtoffer.

Zo.
De acryl-markers gepakt (Molotow en Posca), het voornemen vandaag is om deze kleuren te gebruiken.

Alhoewel, die middelste blauw wordt misschien kitscherig, in combinatie met de roze acrylverf-achtergrond.
Nou ja, we zien wel.

Ik ben nog steeds bezig met het maken van mini-tekeningen.
Dit wordt nummer 14.

Als ik teveel vasthou aan de foto, wordt het wat stijfjes. Dat moet ik de Tekenpolitie nageven.
Ik probeer dus niet voortdurend naar de foto te kijken.
Het gaat om het idee van een uil, en niet of alles correct getekend is.

De rugvlekken heb ik roze gelaten, maar het wordt er een beetje te rommelig van.
Ik wil een mooie compacte uil.

Ik stel me voor dat deze uil op leeftijd is.
Dan zitten die haren niet meer zo netjes, daar krijgt ze ook meer karakter van.

Het is wel een type waar je graag advies aan vraagt.
Waar je een beetje geduld bij moet hebben, omdat ze pas na een denkpauze rustig formulerend haar mening geeft.

Zo iemand die de Tekenpolitie glimlachend negeert.

Ik vind het erg leuk als je deze blog wilt delen>
dank je!
Zin om nog een Frisse Blik te lezen? Hier is Een studente en een kalf.