Soms is het beter om niet mooi te tekenen. Op een gegeven moment worden mijn geest en tekenhand een soort goed functionerende productielijn. Een fabriekje dat prima werk levert. Maar toch, een fabriekje-zijn is de dood in de creatieve pot.

Om de zoveel jaar moet ik het ontwikkelpad op. Best balen, want datgene wat ik dan doe, kan ik heel goed. En ik moet iets anders. Maar… wat? En welke kant op? Grote Gapende Leegte!

Als ik zoekende ben moet ik kunnen freewheelen,het moet dan niet voor een opdracht zijn. Het beste is: raar tekenen. Niet gelikt, alle techniek moet overboord. Pff, moeilijk.

Wat helpt is materiaal kopen dat ik niet goed ken. Een hele tijd terug kocht ik niet-watervaste bruine inkt, gekleurd papier en ging ik niet eerst schetsen. Meteen uit de losse pols tekenen, droedelen. Op een gegeven moment krijg je zoiets:

Er ‘klopt’ van alles niet, maar het is wel leuk! Meneer Bril ontwikkelde zich tot:

Mijn zus Nynke heeft verhalen over meneer Bril bedacht, waar ik deze tekeningen bij maakte. Helaas zijn ze niet uitgegeven, maar ik ben er nog steeds blij mee. Nog eentje!

Ik bewonder mensen die heel goed kunnen tekenen maar het niet doen, ook niet voor publicaties. Zoals Paul Faassen, een bekende illustrator. Hij tekent mensen die vaak onaantrekkelijk zijn, met rare beentjes of omhoog stekende borsten.

Zijn werk vind ik echt goed, juist omdat het schuurt. Vaak komen de mensen die niet volgens de regels werken het verst.

Trouwens, er is een aantal mensen lid geworden van mijn blog de laatste paar weken. Welkom! Als je de kaarten nog wilt ontvangen, geef dan je adres hier door. En als je wilt reageren, be my guest, hieronder.