Mijn grootmoeder en haar ouders hadden een kleine actieradius. Die actieradius was tot één of twee dorpen verderop, namelijk het aantal kilometers dat ze konden lopen. Over een zandpad. Er was géén telefoon. Geen auto, geen trein.
Er was geen pil, dus als je pech had kreeg je 13 kinderen. Geen douche, geen stromend water nog zelfs, geen wasmachine, geen televisie. Al deze dingen zijn er tijdens haar leven gekomen. Fantastische ontwikkelingen, en tegelijk een hele ommezwaai, daar was ik me als kind wel van bewust. Ze moest er soms nogal aan wennen.
En nu? Mijn oma is dood en er zijn alweer heel veel nog nieuwere spullen.
Het is niet misselijk wat er allemaal gekomen is. Je kunt contact hebben met een ander waar je maar wilt, er is een stem uit de dashboard die je vertelt waar je moet zijn, er zijn boeken die je koopt zonder dat je naar een winkel moet, zo handig allemaal. Maar soms denk ik:
Het is zo veel, kan het niet één voor één? Ietsjepietsje langzamer, zodat we even kunnen nadenken. Wat de gevolgen zijn, of we iets aan die privacy moeten doen, of sommige toepassingen wel nodig zijn.
Ik beken dat dit niet de enige reden is dat ik soms op de rem wil staan. Een apparaatje op iemands vest dat automatisch iedere minuut een foto neemt. Waarvóór in hemelsnaam. Ik snap het niet en wil het niet snappen ook. Ik lijk op mijn oma! SSSSJTT….
