Wantrouwend was ik wel.

“Wil je een stel tekeningen maken? Het is alleen niet zeker of het project doorgaat. En ik weet ook niet of je betaald krijgt.” Tja… wat te doen.

Er inspringen of niet?

Wat zou jij doen, denk je?

Het idee vond ik wel ontzettend leuk: schoolkinderen zouden bijna ‘life’ een hele gevaarlijke zeilrace om de wereld kunnen volgen, de Volvo Ocean Race.

Contact houden met de bemanning van het Nederlandse schip d.m.v. filmpjes en sociale media. En tijdens de race (9 maanden lang!) zou er geregeld een lesbrief verschijnen.

Op een leuke manier kon er zo van alles aan bod komen: biologie, meteorologie, aardrijkskunde, enz. Met tekeningen van mij erbij.

Leuk plan, maar ja….

Een goed idee van een zeilfanaat, maar er was geen geld. Kwestie van kip en ei: sponsoren willen weten wat ze voor hun geld krijgen, maar daarvoor moet er eerst een product liggen.

Dus toch maar mijn scepsis opzij gezet. Hoppa, wie niet waagt wie niet wint.

Ook een goeie schrijfster en een leerkracht wilden hun tijd investeren. Nog een belangrijke: een drukker haakte aan, allemaal voor nop. En ineens lag er een mooi tijdschrift! Een proefnummer.

Stap 1 is gezet, tijd voor stap 2. Scholen werven om lid te worden, media inzetten en sponsoren zoeken.

In die fase zitten we nu. Spannend voor ons, gaat het door, gaat het niet door? Het kán bijna niet anders, of het komt goed. Want

1. als de race start (4 oktober) is mijn moeder jarig. Goed gesternte dus.
2. jij duimt voor mij. Toch?!