Fijn, denk je soms, dit wordt een makkie.
En dan denkt het universum of zoiets onmiddellijk:

“Moewahahahaaaa, dát zullen we nog wel es zien!’
Een echte calvinist zeker, dat universum.

Eerst maak ik namelijk fluitend, zo tussen neus en lippen door, een schets op de iPad.

Hop, gelijk doorgepakt, lekker op de zondagmiddag de tekening helemaal afgemaakt.

Maar wacht, dit is toch niet goed. Waarom niet…? Tja, soms lastig te zeggen, maar nee:

Het is voor een piepklein boekje, dat als een soort ansichtkaart op te sturen is, een Kakkerlakje genaamd. Mijn hoogsteigen zus Nynke schreef het verhaal, dat zit dus alvast snor.

Nu de tekeningen nog, ik doe maar ‘m overnieuw op papier. Maar nee, dit is het ook al niet.
Als ik hem her en der laat zien, is het oordeel dat de compositie niet goed is.

Het gaat om de uil, die niet meer uit logeren wil en zielig zit te zijn.
Maar hier is het konijn even belangrijk als de uil. Je weet dus niet waar het om draait.

Dan zit er niks anders op, +zucht+, een nieuwe compositie te bedenken.

Het konijn, dat zo leuk springt, gaat eraan. Tenminste, zij stelt zich ten dienste van de uil.

Tja, en als de compositie goed is, gaat het -in dit geval- vlot. Beetje spelen met gouache, uitgeknipte stukjes papier, kleurpotlood.

Nu draait het veel meer om de Hele Zielige uil, zie je?
Dat komt doordat er allemaal lijnen als het ware naar de cirkel wijzen, waar uil deel van uit maakt.

Zeer vertraagde missie geslaagd!

Wil je reageren? Leuk!