Een meisje op het  Friese platteland,
woont met 11 gezinsleden in een klein huis.
Het is er gezellig en heel armoedig.
Niemand leert door na de lagere school, ook het meisje Foekje niet, er moet brood op de plank.

KEIHARD RENNEN

Op een dag staat Foekje met vriendinnen op een veld naar een sportwedstrijd in Buitepost te kijken -waar ikzelf ben geboren en getogen!
Voor de lol loopt ze na de wedstrijd op sokken tegen een paar ‘echte’ hardlopers.

Met gemak racet ze iedereen zó voorbij.

FENOMEEN FOEKJE DILLEMA
Ineens wordt Foekje’s wereld een stuk groter. Ze leert bij, rent in Leeuwarden, Groningen, en uiteindelijk zelfs voor de nationale ploeg in Londen.
Daar wordt ze de beste 200 meter-loopster van de hele wijde wereld.

Wat een triomf. Foekje is heel verlegen, niet gewend om ook maar ergens over te praten, maar ze heeft de tijd van haar leven.

Helaas, nu begint het akelige deel van ons mooie sprookje.
Ik had het ons allen liever bespaard, en al helemáál  Foekje zelf.

Foekje heeft een bonkig uiterlijk en is nog nooit ongesteld geweest.
Iets wat ze aan niemand vertelt, ze schaamt zich ervoor en heeft geen idee hoe het komt.

En daar heb je Fanny Blankers-Koen, al jaren de Koningin van het hardlopen. Ze verzint steeds smoesjes om niet tegen het aanstormende talent te hoeven lopen.
Zij denkt dat Foekje helemaal geen vrouw is, maar een man, en er zijn er meer die er het hunne van denken.

De man van Fanny Blankers-Koen, Jan, zit in het bestuur van de Atletiekunie. Het bestuur besluit een paar vrouwen door een gynaecoloog te laten keuren.

NOG STEEDS EEN RAADSEL
Hoe het precies zat met Foekje is nog steeds niet helemaal duidelijk. Misschien had ze in haar lies een testikel.

Zeker is nu wel dat ze een vrouw was, maar ‘een genetisch mozaiek’, met iets meer mannelijk genetisch materiaal dan de meeste vrouwen.
Hoe dan ook.

Als Foekje opgewekt in de trein zit, voor het allereerst naar een toernooi in Frankrijk, wordt ze door het bestuur uit de trein gehaald.
Jan Blankers zegt ‘dat ze geen meid is’ en rechtsomkeert moet maken.
Ze is geschorst, voor altijd en eeuwig.

Foekje gaat terug naar Burum, naar haar huis, en sluit zich er 2 jaar lang op.
Nooit, nooit praat ze erover.
Op een gegeven moment komt ze -eerst alleen in het donker- weer naar buiten.
Dan ook overdag, bijna altijd met een hoofddoek.

Geen happy end voor deze vrouw, en voor wel meer vrouwen die hetzelfde lot trof en treft. 

Ik ben wél blij dat Foekje haar eigen verhaal en portret krijgt in het boek over Nederlandse markante vrouwen.
Evenals haar opponent Fanny trouwens, die 4 olympische medailles haalde.

Nee jongens, het leven is niet eerlijk,  en voor sommigen is het ronduit tragisch.

Wil je deze blog delen? Graag, en bedankt!