Jo is 20 jaar, heel beschermd opgevoed en eerlijk gezegd nogal tuttig.

Maar ze gaat op kamers, studeren, en maak voor het eerst vriendinnen, Philine en Sonja.

Vrijheid!

Over deze schets schilder ik een lichtgele ondergrond van gouache.
Jo heeft een hele lichte huid, en als ik goed de foto’s bekijk, ook sproeten.

SPANNING
Ondanks haar opvoeding is Jo een vrouw met lef, zal blijken.
De oorlog sluipt steeds meer het dagelijkse leven binnen.
In het land vindt er heel langzaam -zo langzaam dat het soms best normaal lijkt- een rare ommekeer plaats.

Philine en Sonja krijgen steeds minder bewegingsvrijheid.
Ze mogen niet meer fietsen, door parken lopen, niet meer naar de bioscoop.
Omdat ze Joods zijn.

Jo gaat weer thuis wonen en neemt haar vriendinnen mee, die er onderduiken.

GELUKJE
Een geluk bij een ongeluk: veel mannen zien vrouwen niet helemaal voor vol aan.
In ieder geval zien ze hen niet als mensen die actie ondernemen tegen de bezetters en hun aanhangers.
En dat is wat Jo doet.

Samen met de zusjes Freddie en Truus -14 en 16 jaar!- gaat ze op pad.

In het zwembad pappen ze met Duitsers aan, zo krijgen ze allerlei informatie los.
Ze stelen persoonsbewijzen, heel bruikbaar voor Joden, en brengen wapens van hot naar her.

De achtergrond van dit schilderij van Jo maak ik nat met water, daaroverheen ga ik met een mengsel van bruin en donkerblauw.

LIEFDE EN DOOD
Jo krijgt een vriendje, Jan.
Met zijn tweeën proberen ze al fietsende een collaborateur dood schieten, maar het gaat faliekant mis, Jan sterft.
Jo is vreselijk verdrietig, en word nog fanatieker.

Als je dit soort dingen doet kun je maar beter een andere naam aannemen,
dus je ziet hier Hannie, met haar enigszins scheve lach.
En met haar prachtige rode bos krullen, die ik met kleurpotlood teken.

Ook het gezicht teken ik licht in met kleurpotlood, de jukbeenderen, lippen, sproeten.

HANNIE SCHAFT
Hannie’s acties lopen al een tijd in de smiezen.
Als al bíjna de oorlog gewonnen is, in maart 1945, wordt ze gepakt.

De nazi’s en het verzet hebben een dealtje: geen liquidaties meer.

Alleen Hannie…tja, de nazi’s kunnen haar bloed wel drinken.
Na dagenlang verhoor wordt ze naar de duinen gebracht.

Hannie loopt over het zandpad en wordt van achteren op het hoofd beschoten.
De kogel schampt erlangs, ze is alleen gewond.
Dus wordt er met een machinegeweer op haar geschoten,

net zolang tot ze dood is.

Zoals één van de vele vrouwen in het verzet zei

Ik merk dat veel jonge mensen dit ‘wijf’, onze heldin Hannie Schaft niet kennen.
Of -zoals ze ook wel wordt genoemd- ‘Het meisje met het rode haar’.
Heel fijn dus als je deze blog deelt. Dank!