De camping kwam je niet op zonder hond. Waarom wij aan dit gebod ontsnapten, geen idee. Hondachtige uitstraling misschien; we waren vóór de vakantie niet naar de kapper geweest.

Het was er wel de bedoeling dat je een klein hondje had. Een bepaalde soort was er populair: die waarvan de ogen bijna uit de kassen rollen wegens plaatsgebrek in de schedel. Zo’n soort die verbaast alle kanten op hipt, behalve de goeie. Je weet wel, die om het minste of geringste keihard keft.

Wat dat betreft pasten we niet helemaal in het concept. Langharig ja, maar ook te groot en…ja, je voelde het gewoon. Te kleine ogen misschien.

Ze deden hun best daar, vriendelijk werden ’s ochtends de broodjes aangereikt. Maar bij ons vertrek werd het hek stevig achter ons dicht gedaan.

Ze waren weer onder elkaar.