Hij was enórm.
En werd ook nog pontificaal in de woonkamer geplaatst, het weefgetouw van mijn moeder.

Er verscheen een berg stinkende schapenwol.
Die werd gewassen in tobbes, dan gekaard en geverfd.

En daar ging het los.
Avond na avond zat mijn moeder indrukwekkende kleden op het indrukwekkende weefgetouw te weven.

Groot, klein, praktisch warm, decoratief,
voor op de vloer en aan de wand, het huis vol.

SCHILDERIJ WEVEN
Dus nu ben ík behept met liefde voor het weefgetouw.

Fascinerend, die enorme hoeveelheid draden, hier met Zeichentusche inkt getrokken.

Voor deze tekening gebruik ik gouache, acrylverf, markers, houstkool, kleurpotlood, en hieronder een doezelaar.
Wat gewoon een stokje van geperst karton is, waarmee je veel preciezer donker potlood uit kan wrijven dan met je vinger.

Als je iets maakt
komt er onvermijdelijk altijd weer het moment dat je ziet:
het is een mislukking, een zootje, rommeltje.

Meestal lukt het dan tóch, na veel gedoe, om het boeltje ongeveer bij elkaar te brengen.
Ervoor te zorgen dat het een geheel wordt.
Of dat bij deze zo is, moet de tijd uitwijzen, dat kan ik nu nog niet zien.

ODE
In ieder geval is dit hier een ode aan het alledaagse leven van vrouwen en moeders.

Omdat vrouwen minder faam en roem treft dan mannen.
Maar zoals Vasalis het ooit ironisch zei, na jarenlange kritiek dat haar poëzie ’te licht’ was:’

Typisch vrouwelijke poëzie die zich bezighoudt met de kleine dingen van het leven,
namelijk de natuur, kinderen, ziekte, ouderdom, dood en God en meer van deze futiliteiten.’ 

Wil je deze blog delen? Bedankt.
En meer geschilderde herinneringen vind je hier.