Stel, je illustreert.
Wat windt jou dan het meeste op?

A. Penselen, met haren van roodharige Japanse meisjes van het Eiland waar de Rode-Rivier stroomt
B. Licht & ruim atelier, met als bijzonderheid: Zonder muizen
C. Een goedgevormd naaktmodel dat altijd klaarstaat als je ‘m nodig hebt?

Nou?…..

Zelf zie ik bovenstaande punten wel zitten, ja.
Maar het allerfijnste is toch…

“Is dat alles?” roep jij nu uit. “Een goed verháál?”
Yep.

Een verhaal waar je als lezer meteen in wordt getrokken en dat je dóór wilt lezen.
Slim geschreven, in mooie zinnen.
Dat is nou echt genieten. Voor mij, maar al helemaal voor het kind dat het straks leest.

LULLIG DAT IK HET MOET ZEGGEN..
Goeie teksten komen jammer genoeg een stuk minder voor dan je zou verwachten.

Laat ik nou de laatste tijd –lucky me- wél goeie verhalen voorgeschoteld krijgen.
Ik sprong een gat in de lucht toen me werd gevraagd een prentenboek van Mariken Jongman te illustreren.

Met de tekst van Mariken kon ik alle kanten op. 
Het gaat over een man die vertrekt uit een somber dorp, de wijde wereld in, ik liet je er hier al wat van zien.`

De man kreeg van mij als gezelschap een hond mee.
De hond komt in het verhaal niet voor, maar zo kun je er als illustrator een extra lijntje in stoppen. Kleine grapjes.

PRENTENBOEK
In een prentenboek heb je alle ruimte en kun je dit soort details lekker kwijt.
Als je dan ook nog een uitgever treft die je de vrije hand laat en alle vertrouwen in je heeft, is het feest compleet.

Volgende week meer hiervan.

Delen=fijn. Dank je!