Wát een bikkel, die Sint.
Met gevaar voor eigen leven bracht hij mij, all the way from the States, het prentenboek “Home’.
Het is zo ontzettend leuk om te zien hoe anderen illustreren, zeker mensen die je bewondert.
En er ook nog het éen en ander van te leren.
VUL HET ZELF MET FANTASIE
Het prentenboek heeft geen verhaal, het laat alleen zien waar mensen of dieren wonen.
In huizen die zouden kúnnen bestaan, tot woningen onder water of in een schoen.
Wat een zelfbeheersing in het kleurgebruik!
Niks geen bonte kleuren, op haar website vertelt Carson Ellis dat ze 6 kleuren gouache gebruikt, en dat al 20 jaar lang.
- Voor de liefhebber: wit, karmijn, rauwe sienna (soort beige) , paynes gray (donkergrijs), Pruisisch blauw, gebrande omber (bruin), cadmium scarlet (knalrood).
Onlangs kwam daar magenta bij. Nou nou.
Er worden geen bijzondere perspectieven gebruikt, je ziet geen gebouwen van boven of van onderaf.
Bijna alles is recht van voren geschilderd, en als het ware gestapeld.
Ook hebben de mensen of dieren geen heftige emoties.
Dit alles samen maakt dat het boek een rustige, verstilde sfeer heeft.
Geen idee of het kinderen aanspreekt, mij wel.
HET BÉSTE VAN HET PRENTENBOEK?
Dat is het thema.
“Home’ raakt aan een oergevoel, ik denk dat iedereen ergens ’thuis’ is of graag wil zijn.
En dan niet eens per sé in een huis, maar een plek waar je ’thuis’ bent.
Waar je begrepen wordt, waar je past.
Carson Ellis is thuis in haar tekeningen.
En…?
