Zin in hoor. Dé grote zeilrace over de wereld volgen vanaf komende maand. En dat samen met duizenden schoolkinderen en leerkrachten. Weet je nog, je kunt hier teruglezen hoe we in het diepe sprongen.

Initiatiefnemer Edwin kreeg ons (3 stuks) én een drukker zo gek om voor nop een tijdschrift te maken, met deze vogel in de hoofdrol. Er werden honderden scholen abonnee. Fantastisch!

Helaas konden we minder goed zwemmen dan we dachten, en we verzopen.

Het circus gaat niet door. Ja de race wel natuurlijk, het schoolproject niet.

Wat ging er mis?

Achteraf denk ik dat we te enthousiast én naief waren.

Brunel, de sponsor van het Nederlandse team, vond het een goed plan: ‘Kijk eerst maar hoeveel scholen er meedoen. Zoek meer sponsors. Als er genoeg animo is geven wij wel geld.’

Dus wij aan de slag.

Ai, verkeerde volgorde.

Als ze het echt hadden gewild, hadden ze er meteen geld ingestopt, en misschien ook wel iemand op de marketing gezet. Voor hun was dat peanuts.

Maar toen we na al het geploeter (duizenden abonnees! Glossy tijdschrift! Andere sponsoren!) bij Brunel aanklopten had die er toch geen zin in en was hun geld al verdeeld.

Heel lullig ja. Voor ons, maar vooral voor al die leerkrachten die dachten enorm aansprekende lessen voor de kinderen te hebben dit jaar.

Voor mezelf heb geen spijt want

• ik heb hele leuke mensen leren kennen
• het is altijd leuk om nieuwe karakters te bedenken
• 
• én ik heb weer wat geleerd. Iets wat ik graag deel, want dit is natuurlijk een zonde:

Namelijk dat het heel belangrijk is dat zo’n bedrijf zich ermee verbindt. Met een mooie som geld, arbeid, wat dan ook.

Willen ze dat niet, dan is het te makkelijk voor ze om ‘ja’ te zeggen, want het kost ze niks. En later ‘nee’, want zij hebben nog geen binding met het project of de doelgroep. 

Goed om te weten, maar het blijft hartstikke jammer.