Een boek vol mysteries wordt het. Over het monster van Loch Ness, verschrikkelijke moorden, mysterieuze tekeningen in Peru.
Razend interessant.

Maar hoe maak ik daar net zulke interessante illustraties bij?

Gewoon letterlijk tekenen wat er in het verhaal staat -geschreven door Arwen Kleyngeld– is nogal saai:

Of neem het raadsel van Peru. Op een hoogvlakte liggen paden van 30 centimeter diep, die tekeningen blijken te vormen. Moet je er wél even overheen vliegen, want ze blijken zo enorm groot, dat je ze alleen van grote hoogte kan zien.

Het zijn Nazca-lijnen, meer dan tweeduizend jaar geleden met precisie gemaakt.
Grote dieren en abstracte vormen, wel 300 stuks.

Tja, weinig aan zo, vind je niet?

HELP
Wat te doen?

Koortsachtig overleg. Met Cee, mijn partner. Met Leentje, die de vormgeving van het boek zal doen. Uitproberen, verfrommelen, sterke koffie slurpen, commentaar in een hoek smijten en weer oppakken en dan…

Idee: ik denk met de lezer méé. Samen op ontdekking.

Daarvoor zoek ik eerst informatie op rond ieder raadsel. Dát ga ik tekenen.
Die info staat dus niet in de tekst, zodat we samen ietsje verder komen in het ontrafelen van het mysterie.

Ik krabbel tekeningetjes ‘in de kantlijn’, met korte teksten erbij. Zoiets mag er voor mijn part schuin in, ergens in een hoekje van de bladzijde:

Heerlijk, nu ik eenmaal het concept te pakken heb, kan ik echt verder.
Ik beperk me zoveel mogelijk tot de kleuren roze en bruin, dat brengt rust.

Af en toe maak ik een grote plaat. Die eer komt een serie-moordenaar toe, hij doodde romantische stelletjes.

Daarbij liet de moordenaar een teken achter op de moordplaats, en stuurde briefjes naar de krant.
Nooit is achterhaald wie het was.

Met dit mysterie laat ik je huiverend achter. Ik brei mezelf een sjaal en duik de kerstdagen in. O dennenboom, je takken zijn wonderschoon.

‘k Zie je in januari!