Soms moet een mens doen wat ze moet doen.
Vandaag is dat: een portret maken.
Ik ben altijd gefascineerd door de enorme strikken die meisjes vroeger in hun haar hadden.
Wat een rare versierselen eigenlijk, zo onhandig.
Maar misschien was dat wel het doel: al te wilde spelletjes kon een braaf kind er niet mee doen (?).
Hoe dan ook, ik wil al langer een portret schilderen van zo’n gestrikt meisje.
Ik schilder met gouache, eerst heel dun, met veel water. Ik ben van plan om een deel van de gele ondergrond verder niet in te vullen. Dus niet alles ‘dicht’ te schilderen.
.
Het papier is nog heel nat, waardoor het haar een beetje uitvloeit.
Geeft niet, ik wil niet al te precies zijn.
Trouwens, ik schilder zo een donkere achtergrond, deels zie je dan de uitgelopen randjes niet meer.
Ik spaar een hele grote strik uit.
Nu het delicate deel: het gezicht. En dan vooral de oogopslag en mond, allesbepalend voor de uitstraling.
Heel spannend om zo’n gezicht te vormen, iedere keer weer.
Met gouache kun je foutjes niet zo makkelijk verbeteren, omdat de lagen verf heel makkelijk met elkaar mengen. Dat is met acrylverf heel anders, maar dat vind ik ‘harder’.
Ik meng wit met oranje verf en vul het gezicht verder in. 
Het begint echt ergens op te lijken. Alleen zijn de ogen nu te donker, het geeft een beetje een spookachtig effect.
Ik zorg dat het rond de pupil net ietsje lichter wordt:
Beter.
Haar blik is goed. Vrij neutraal, maar er zit wel persoonlijkheid in.
Vind ík dan, maar ik ben bevooroordeeld.
Het is steeds wikken en wegen; vul ik de strik in met een kleur? (nee)
De achtergrond is niet egaal, laat ik dat zo? (ja)
Wanneer stop ik? (nu!)
Afblijven, klaar, niks meer aan doen.
Rest mij één vraag: hadden meisjes ook tijdens (bijvoorbeeld) het spelen een grote strik in? Of was het vooral als voor formelere situaties?
Wie het weet mag het zeggen.
Reageren kan hieronder!
14 reacties. Reactie plaatsen
Dag Marijke,
Wat mooi geworden. Ik droeg altijd een grote oranje strik op Koninginnedag. Verder af en toe.
Maar dan moest hij wel mooi gestreken zijn.
Met vriendelijke groet,
Ah, hij was dus niet voor dagelijks gebruik. Vond je het een onding, of juist iets moois om te dragen?
Ik herinner me die strik alleen voor feestelijke bijeenkomsten en voor de zondag. De strik was altijd gesteven, en je had er speciale knipjes voor. Die heb ik nog wel eens op de kop getikt toen onze dochters in de strikleeftijd waren. Zij hebben ze een enkele keer gedragen. Ik had ook het doosje met de striklinten van mijn ouderlijk huis meegenomen, waar ik als kind uit mocht kiezen. Dat doosje heb ik weer doorgegeven aan de oudste dochter, maar die heeft er vermoedelijk nooit meer iets mee gedaan! Ik vraag het nog eens na. Strikken werden ook wel onderin een vlecht gedaan, en soms meegevlochten met een vlecht.
O ja, daar heb ik ook wel foto’s van gezien, met strikken onderaan vlechten!
Mooi beeld trouwens, een doos met strikken om uit te kiezen.
een mooi sober portret met een zachte warme uitstraling; Je illustratieproces is echt fascinerend!
Wat leuk, dank je wel Nancy!
Wat een lief gezichtje!
Ik heb over die strik mijn moeder eens gevraagd.
Zij droeg ze op hoogtijdagen. Verjaardagen, zondagen en natuurlijk voor de schoolfoto.
Ze heeft er geen trauma’s aan overgehouden. Als ze er last van had deed ze hem gewoon even af.
Het waren gesteven stukken stof die met een speldje in het haar werden vastgemaakt. Dus je kon ze gemakkelijk even af doen.
Maar leuk vond ze het ook niet.
Je hebt research gedaan! Yes!
Het waren dus vooral pronkstukken, net zoiets als de ‘opkamer’. Belangrijke gelegenheden only.
Wij kregen alleen zo’n strik in op een verjaardag of voor een school foto…..want mijn moeder ( ik ben 70-plus) vond zo’n strik best veel werk…!
Ja, ik begreep dat ‘ie moest worden gestreken en gesteven, een heel gedoe lijkt me.
Er is al het nodige gezegd zie ik. Ik(78) ben mijn fotoboeken erop gaan naslaan. De strikken waren niet altijd even groot maar ze waren er altijd maar meestal niet zo stijf. Ook op het strand zie ik ze maar niet in zee. Het clipje dat Willemien noemt weet ik ook nog heel goed. Toen we vlechtjes hadden zaten daar ook strikjes in. Ik heb er geen nare herinnering aan hoor. Het haar werd altijd uit je gezicht gehouden, we boften maar. Nu moet bijna ieder meisje lange losse haren hebben dat lijkt mij maar niks.
Wat leuk om van je te horen, Ageeth. Je voelde je dus niet opgeprikt, met zo’n strik in.
Ach ja, als kind neem je het sowieso ook hoe het komt hè.
Zwaai zwaai!
Mijn moeder staat op een schoolfoto met haar haar in twee vlechten die als lussen langs haar oren vielen en waren vastgemaakt met een strik.. ik heb haar gevraagd of dat speciaal voor de foto was maar dat bleek niet het geval te zijn. Ze droeg ze alle dagen. Ze is nu 83 ( maar nu draagt ze ze niet meer hoor).
Interessant te lezen over het stijven van de strik en de clipjes. Daar heeft ze niks over verteld, dat ga ik nog even vragen!
Dank weer voor je inspirerende mail!
Goh, nu je het zegt, ik weet nog dat er foto’s zijn van een tante -toen een jaar of 10- die het precies zo had! Vlechten in een lus, afgewerkt met strik. Ik zal kijken of mijn moeder die foto’s nog heeft.