Daar zijn we weer!
Ben je ook zo lekker opgefrist van de vakantie?
Ik wel, en bij thuiskomst vond ik ook nog een fijn pakketje op de deurmat.

Met daarin deze adellijke dame, hier is ze nog een vage schets:

Dit is voor de boekomslag van ‘De droom van Amalia’. Een omslag vind ik altijd spannend om te maken.
Ik weet nog maar al te goed hoe ik als kind de boeken erop uitkoos of afkeurde.

Deze moet kleurrijk worden, maar wel met een afgewogen palet.
Veel tinten steenrood en groen/blauw, zodat het wel een geheel wordt.

Eerst maar eens het gezichtje tekenen, nogal een gepriegel.
Met een penseel vind ik te riskant, potlood kan ik tenminste nog uitgummen.Amalia van Solms was van een verarmde tak van de adel.
Door een uitgekiende strategie wist ze zichzelf op te werken in de vaart der volkeren, met in haar kielzog haar man en kinderen, en werd ze prinses.

En ze is toch heus een voorouder van onze queen-to-be prinses Amalia. Géén vernoeming, zeggen ze. Maar hee, wat lijken die namen op elkaar…

De Amalia hieronder laat ik licht, en de rest eromheen donker. Zo komt ze beter uit.

Ik schilder met gouache, vul het hier en daar aan met kleurpotlood.
De wielen van de koets doe ik pas aan het eind, die worden zwart, dat dekt goed over de andere kleuren.

Arend van Dam schreef over de geboorte tot de dood van Amalia van Solms, en dan bijna helemaal in dialoogvorm. Erg leuk experiment, het voelt alsof je er echt bij bent.

Zo, lekker wat natuur op de voorgrond…

Even de tekening rondom afdekken, om te kijken hoe straks de uitsnede wordt.
Hmmm, gaat goed, voort maar.

Ai, nu verlies ik mezelf een beetje in de leuke details, het wordt wel wat druk en vol.
Nu is er nog maar weinig ruimte voor de titel.

Gelukkig weet vormgeefster Petra Gerritsen daar wel een oplossing voor.
Als je goed kijkt, zie je dat er achter de titel een donkere waas zit.
Zo komen de witte letters toch goed uit:

Best druk, maar niet té, vind ik zelf.
Al met al een fijne omslag van Amalia, vind je niet?

Reageren? Leuk, kan hieronder!