Toegegeven: ik ging ietsje chagrijnig op pad.
Vroeg op, auto geleend, want ik moest voor uitgeverij Kluitman een interview geven.
Een gure, grauwe dag, het regende pijpenstelen.

foto van grijze dag in de auto

Waarom dat interview niet via Zoom kon was me een raadsel.
Maar ja, soms doet mens gewoon haar plicht.

HUH? WAT NU?
Eenmaal in Alkmaar zou het interview plaats vinden in een restaurant.
Gek, nergens een nerdy journalist met professioneel opschrijfboekje te bekennen.
Wel kwam ineens een groepje stralende, goedgekapte dames binnen.
Eén vrouw herkende ik vaag van sociale media.
Het zweet brak me uit.

Was zij niet van het CPNB??
EN JA HOOR!! Ze was!

Ik. Kreeg. Een. Zilveren. Penseel!
Het ging helemaal niet om een interview. Ik was er naartoe gelokt! Om de Prijs der Prijzen te ontvangen.
Voor de tekeningen in Alles wat was van Stine Jensen!

Ik kreeg geen hap door mijn keel van de zenuwen, moest op de foto, kreeg bloemen, wijn, bonbons van Mariska Budding, de uitgever.

Het is werkelijk een wonder dat ik daarna, op de terugweg niet zo, óver de vangrail….

het IJsselmeer in ben gereden.
Maar ik leef nog, vraag alleen niet hóé.
In een grote waas van adrenaline en verbazing.
Tv Noord kwam langs, het stond in de krant.

In oktober maak ik ook nog kans op de gouden penseel, maar daar denk ik voorlopig niet aan.

Niet goed voor mijn geestelijke gezondheid, en die wil ik graag behouden,
want komende woensdag zitten Stine en ik blakend van blijdschap bij een boekhandel te signeren.

Kom gezellig langs! Ik zet een handtekening op je voorhoofd, in je boek, op je been, waar je ‘m maar wilt.
Ben voorlopig in hogere sferen, mij kun je nu alles vragen.

34 reacties. Reactie plaatsen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Dit is een verplicht veld
Dit is een verplicht veld
Geef een geldig e-mailadres op.
Accepteer de voorwaarden om door te gaan