Het begint met een plattegrond met straten.

Ik teken op de iPad, het wordt een illustratie over het verstrijken van de tijd.
Een abstract onderwerp, maar deze keer besluit ik dat mijn illustratie Kunst is, en Kunst hoeft niet eenduidig te zijn, integendeel.

Dan snappen de kijkers het soms maar niet helemaal.
Ik teken dit in de app Procreate:

Wij mensen zijn zulke bezige bijen, zo’n wir war van straten vind ik daar wel symbolisch voor.

Maar ja, sommigen van ons zijn ineens stilgezet, nu.

In de achtergrond is het zwart, het dorp zweeft in het heelal rond.

Deze tekening is voor de serie Troostfilosofie die iedere doordeweekse dag op sociale media komt.
Ik ben dus vooral als een dolle aan het tekenen, Stine Jensen schrijft een korte tekst.

Ik vind het leuk dat het allemaal niet klopt, al slaat het hele uitgangspunt -losse straten in de ruimte zwevend- natuurlijk al nergens op.

Hm, het oogt wel chaotisch eigenlijk, de tekening.
Weet je wat, ik laat hem even aan een huisgenoot zien. Of het wat is?

‘Eeeeh… hm. ‘Is dat het coronavirus of zo..?’ vraagt ‘ie notabene.
Tja, de illustratie mag wel aan de mysterieuze kant zijn, maar íets moet je er wel van snappen. Grrr.

Ik pluk een plattegrond van het internet en leg het onder een lege laag.
Met een rode digitale kwast trek ik daarop een deel van de straten over.

Nu snap je wel dat een plattegrond is, toch? Ik teken er ook een kerk bij, zodat het nog duidelijker is.
De figuurtjes moet ik ook verschuiven, zodat ze weer op een logische plek staan.

Klaar is Keesie!
Ik vind hem niet chaotisch meer en hij past prima bij een quote plus vraag over de tijd, vind je niet?

Hup, door naar de volgende tekening.