Juist in deze week zweterige week, maak ik een illustratie vol stoom en vuur.
En ik krijg het nóg warmer, omdat ik dit keer helemaal geen plan heb.

Ik wil de hitte van een keuken van vroeger verbeelden.
Maar ik heb nu eens géén compositie bedacht, niet het materiaalgebruik, alleen dit idee: warmte, levendig, véél.

Het wordt een portret van Rijntje, die sinds haar 12e als doodgewone keukenmeid werkte.
Ho ho, doodgewoon?
Dán kwam ze niet in het markante vrouwenboek van Arend van Dam.

Wie voor een dubbeltje geboren was werd nooit een kwartje, zo rond 1860, behalve Rijntje Biljardt!

Ze kon zo lekker bakken en braden, en het ook nog zo kunstig opdienen, dat ze van keukenmeid naar kokkin promoveerde en op een gegeven moment zelfs voor de adel en het koningshuis kookte.

Uiteindelijk bracht ze ook nog een succesvol kookboek uit.

Ik gebruik van alles door elkaar, acryla gouache als basis, die groene pan is met een marker getekend, en details teken ik met kleurpotlood.

De bedoeling is dat de warme ondergrond nog net overal doorheen schijnt.

Klink ik alsof ik weet wat ik doe? Alles onder controle?
HAHA, niks ervan. De hele tijd heb ik het gevoel dat ik op weg ben naar een mislukking.
De boel hangt voor mijn gevoel steeds als los zand aan elkaar.`

Maar…. als ik de planken vloer eronder met groen potlood teken komt het ineens toch samen:

Wat een vloertje niet al kan doen!

Als ik de volgende dag tevreden verder wil werken, en er dus fris naar kijk….

Gelukkig dat iemand ooit de acrylverf uitvond, die dekkend is. Ik kan dus met het lichtere beige over de donkere lijnen heen.

Dat is beter. Nu nog wat kleine dingen aanpassen, de kat verbeteren, een gesneuvelde eend en konijn toevoegen,

en klaar is de keuken!
Zit je nu (ook) te zweten? Heel fijn, danku!

Oók fijn trouwens, als je deze blog deelt.