Ik wil een vrouwenportret maken, en dat wil ik eens laten knallen met roze.

Het begint uitstekend, je hebt tegenwoordig zulke lekkere kleuren, zoals deze haast fluorescerende gouache, Opera pink.

Ik schilder groter dan ik meestal doe, dat is even wennen.
Met grijze gouache schilder ik het gezicht en het haar.
Eerder maakte ik vrouwenportretten met een donkere achtergrond, dat doe ik nu niet. Ik probeer het licht te houden.

Ik zit er eindeloos aan te prutsen, want eigenlijk wil ik een portret van schrijfster Virginia Woolf maken, die had toch zo’n prachtige kop.
Maar ze wil maar niet lijken en langzaamaan denk ik..….weet je wat, ik noem het gewoon een portret in de geest van Virginia Woolf.

In haar bekendste boek, Mrs Dalloway, gaat een welgestelde vrouw op pad om bloemen te kopen voor een feest dat ze die dag zal geven. Op de achtergrond speelt het begin van de eerste Wereldoorlog.
Ik begin met één bloem, misschien komt er meer bij…?

Virginia Woolf maakte deel uit van de Bloomsburygroep, kunstenaars die vanuit Londen op het platteland gingen wonen. Virginia was eigenzinnig en succesvol, haar boeken waren heel populair.
Maar ze was bij vlagen depressief en uiteindelijk pleegde ze zelfmoord.

Een mooi symbool; de schoonheid en vergankelijkheid van deze bloemen, die bijna een onderdeel van de vrouw zelf worden.

Voor een evenwichtige compositie zet ik ook een bloem linksachter.

Ik word steeds blijer met dit portret.
Het knalroze is dan wel bijna verdwenen, en ook is de houding van de vrouw misschien iets stijfjes, maar
ik vind het een goed geheel.

Het heeft kracht én terughoudendheid..

Érgens waart de geest van Virginia Woolf wel rond, vind je niet?

Als je wilt reageren.? Dat kan hieronder, leuk!