Ik heb dan wel -zoals ik vorige keer meldde- deze FANTASTISCHE prijs gewonnen, maar het leven gaat door.
Ja écht, heel raar maar waar.

Ik ben tussen opdrachten door steeds vrouwen- en meisjesgezichten aan het maken.

Deze keer onderzoek ik, hoe ik met alleen zwarte en witte gouache tóch een goed portret kan maken.
Ik stel me een Parisienne voor, zij zit laat op de avond in een café naar jou, de kijker te luisteren.

Het opgespannen papier maak ik helemaal nat…

..zodat het zwart lekker uitvloeit.
Zoals je ziet heb ik me niet in kunnen houden, en er ook een beetje beige bijgedaan. Hm, ik bevind me nu al op een glijdende schaal natuurlijk, qua kleur.

Het allerspannendst vind ik altijd het gezicht.
Soms betrap ik mezelf erop dat ik voortdurend mijn adem zit in te houden terwijl ik daarmee bezig ben.

Het is ook van belang wat ik níét doe. De mouwen laat ik bijvoorbeeld oningevuld, behalve een randje om de mouw aan te geven.
Maar het meisje krijgt ook een spencer.
Ik las ergens dat die weer in de mode komen, haha!
Heerlijk, zullen we afspreken dat we die gaan dragen komende winter? Gewoon allemaal tegelijk?

Enfin, je merkt dat ik mijn voornemen -alleen zwart-wit- behoorlijk aan het verlaten ben.
Ik probeer de kleur wel echt beperkt te houden tot allerlei tinten in oranje/beige.

Ik zit lang te prutsen aan het gezicht. De uitdrukking van de ogen en mond is zo belangrijk.

Ze is bijna af. Het hoofddeksel lijkt nu te zwaar, en te bol, die moet nog anders.

Zo is het goed. Ik snij het schilderij op precies A4 formaat af, zodat ‘ie in een standaardlijst past:
 ‘In een Parijs café’ staat nu in mijn winkel op Etsy.
Ik ben er zelf echt blij mee, ze is net wat anders dan ik in gedachten had, maar heel goed gelukt.
Mocht je belangstelling hebben kijk dan hier.

Ik neem een blogpauze, en wens je een hele goeie zomer toe.
Blijf heel, doe zonnestralen op, Hasta la Pasta!